BENİM GÖZÜMDEN SONBAHAR

Misafir Kalem unyetv@unyetv.net

Atakan AKDAĞ

Kurucaşile ÇPL

11/A

Artık yavaş yavaş kendini belli etmeye başlayan soğuk rüzgârlar ve zamansız yağmurlarda göstermekteydi sonbaharın gelişini.

İlkbaharda mis kokular salan çiçekler artık boyun bükmüştü. Yemyeşil ağaçlar, sarı, kırmızı kahverengi yapraklar dökmeye başlamıştı. İnce uzun patikalara orman içindeki araba yollarına dökülen yaprakların çıkardığı ses insanın içine huzur veriyordu.  Cıvıl cıvıl kuşlar, böcekler ve daha bir sürü hayvan kış hazırlığıyla hala uğraşmaktaydı.  Kuşlar, turnalar, ördekler ve diğer göç eden hayvanlar göç yoluna düşmüş kışı geçirecekleri sıcak iklimli bölgelere gidiyorlardı.

Hemen hemen her gün akşam güneşi batarken sarı renge bürünmüş vadiler, çayırlar ve mısır tarlalarının üzerinden geçerken onları görmek mümkündü. Gündüzler kısalmaya, geceler uzamaya devam ediyordu. İnsanlar da ekinlerini toplamış, hayvanlarını arazilerden ahırlara getirmişlerdi.

Bunların dışında bir hayvan daha kışa hazırlanmıştı. Bu hayvan ayıydı. Ayılar yıllarca insanlar tarafından düşman görülmüştü. İnsanların hayvanlarına zarar vermiş bahçelerindeki sebze ve meyveleri yemişti. Ama ayıların da bunları sebepsiz yapmadığı belliydi. Onlar da kış için hazırlık yapmalıydı. Ayıların dışında daha bir sürü hayvan bu kötü huylara sahipti. Sonbaharda soğuk rüzgârlarla birlikte bir anda yağan yağmurlar bu hayvanları da çaresiz bırakıyordu. İnsanlar ise birçok yere barınak yaptıkları için bunlardan pek fazla etkilenmiyordu. Ama her insan o kadar şanslı değildi.

Evsizler, ekmek parasını zor denkleştirenler küçük yaşta anne babasını kaybetmiş çocuklar sonbaharın hırçınlık ve acımasızlıklarına katlanmalıydı. Sonbaharın acımasız soğuğu belki yüzlerce evsiz insanı donmaya mahkûm ediyordu.

Bu mevsimlerde en çok da sel felaketi can alıyordu. Bir sürü şehri su basıyordu.  Sonbaharın güzellikleriyse bu hırçınlığı kapatıyordu. Yaprak dökmüş ağaçların dalları arasından sızan güneş ışığının yerini kara bulutlar alıyordu sonbaharın bitişine doğru. Denizler kabarıyordu, yaprak dökmüş ağaçların limanların birer köşesine sımsıkı bağlanmış ekmek teknesi kayıklara, dev yük gemilerine çarparak sallanıyordu. Lodos ve fırtınalarla daha da çılgınlaşan deniz de can alıyordu elbette.

Ekmek parası için açılan denizciler, seyahat eden sonbaharda çılgına dönen deniz ve okyanuslarda can veriyordu.  Artık yavaş yavaş yerini kışa bırakırken, sonbahar bir kez daha geçip gidiyordu. Her yıl sonbahar aynı şekilde gelip geçiyordu. Kimisini güldürürken kimisini süründürerek…

Bir daha ki gelişinde güzelliklerini hırçınlıklarının ardında gizlememen dileğiyle elveda sonbahar.