Herkese İyi “Hayat”Lar

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Türkçe derslerinde “Güzel yazı yazma” öğretilirken belirli kurallalar öğretilir. Özellikle “kompozisyon” denilen yazı türü sizi neredeyse kendi haline bırakmaz.

Yazı yazmak isteyen kişi sıkı kurallar içinde kendini cendereye sıkışmış gibi hisseder. Hele o ‘giriş, gelişme ve sonuç bölümü’ diye adlandırdıkları kural yok mu tam bir nöbetçidir başında.

Okullarda öğretilen hiçbir kompozisyon veya dil anlatım dersi öğrenciye yazma alışkanlığı kazandıramaz. Hele o ‘yazım kılavuzu” denilen ve her sene değişen kitap var ya tam bir ‘yazma’ düşmanıdır.

Zaten günümüzde okuma ve yazmanın yerini alan o kadar şey var ki. Televizyonla başlayan, bilgisayar ve internetle devam eden bu hal daha nereye doğru gidecek belli değil. İnsanlar artık daha hızlı şey istiyor.  Aradıkları özel bir şey yok. Elde ettikleri her ne ise tez elden değişmesini istiyorlar. Bu da peşi sıra doyumsuzluğu getiriyor.

İlk defa kim söylemiş bilmem ama “Değişmeyen şey değişim” diye bir fikri benimsetmiş dünyalıya. İnsanlar durmaksızın değişiklik arıyor. Bu mümkün değil.

Seneler veya takvimler değişimi en iyi uygulayanlar. Aynalar da öyle. Biz aynalara bakarken bir de bakmışız saç dökülmüş veya beyazlamış, yüzlerde kırışıklıklar artmış. Yani aynalar bize “Alın size değişiklik” diyor.

Kısaca değişimin dik alasını aynalar yapıyor. Ancak biz bu değişimi sevmiyoruz.

Elbisemiz değişir, otomobilimiz değişir, işimiz değişir, eşimiz değişir, yüzümüz değişir…

Aslında değişimin temel sebebi “bıkkınlık” veya “tez canlılık” gibi sabit davranışlarımızdan gelir. Aceleci insanlar daha tez bıkarlar. Sabırsızlık insanın sakin olmasına manidir. Bu sebeple trafikte kırmızı ışığın süresi bile aceleci insanlara uzun gelir.

Bu insanlara hayat da sıkıcı geliyor mu acaba?

Gelse de gelmese de hayat denilen şey de sona erecek.

Dünyada en adil şey ölüm.

Zengin, fakir; çocuk, ihtiyar; vatandaş, yönetici, hayvan, bitki demeden bir gün bakmışsınız ki dünyada yoklar.

Gençken hayaller kurarız, çoluk çocuğa karışınca onların geleceğini düşünürüz, yaşlanınca reçete, perhiz, ilaç, doktor en çok konuştuğumuz konular olur.

Sonra.

Şöyle insandı vesselam…

Böyle bir zamanda böyle bir yazılır mı bilmem. Hani “densizlik” dense yeri. Tam seçim öncesi, umutların yeşerdiği zaman biri çıkıp ölümden bahsediyor. Neyse ki herkesin okuması, okusa da anlaması aynı olmadığı için bu yazı arada tabiri caizse “kaynar.”

Önemli ve meşgul kişiler anlamaz, cahiller anlayamaz, biz de yazdığımızla kalırız.

Kalın sağlıcakla o zaman.

Herkese iyi “hayat”lar…